Konrad Zuse zakończył projektowanie swojego pierwszego komputera V1 (później nazwał go Z1, ze względu na skojarzenia z rakietą V1). Dokładnie zbadał wszystkie dostępne w owym czasie mechaniczne maszyny liczące, oparte wówczas wyłącznie na dziesiętnym systemie liczenia.
Dzisiaj na całym świecie Konrad Zuse jest jednomyślnie akceptowany jako wynalazca i twórca pierwszego działającego dowolnie programowalnego komputera z systemem dwójkowej arytmetyki zmiennoprzecinkowej oraz obwodami przełączającymi. Komputer nazwany Z3 , został ukończony w jego małym warsztacie w Berlin-Kreuzberg w roku 1941.
Z1 nie posiadał przekaźników, lecz zamiast nich składał się z cienkich, metalowych arkuszy, które twórca wraz z przyjaciółmi ręcznie wyciął z blachy piłką do metalu. Jedynym elementem elektrycznym był silnik używany do napędu generatora zegarowego o częstotliwości 1 Hz.
Z1 był programowany przy pomocy taśmy perforowanej i jej czytnika. Poszczególne elementy składowe (czytnik taśmy perforowanej, jednostka sterująca całą maszyną i wykonywaniem instrukcji, jednostka arytmetyczna z rejestrami R1 i R2, pamięć oraz urządzenia wejścia wyjścia) były od siebie dobrze odseparowane.

Konrad Zuse zdecydował się odbudować komputer Z1, ponieważ jego architektura była prawie identyczna z architekturą komputera Z3, niestety zniszczonego w czasie Drugiej Wojny Światowej.
Konrad Zuse odbudował Z1 w swojej pracowni w Hünfeld pomiędzy rokiem 1987 a 1989. Oryginalny Z1 był finansowany prywatnie przez Konrada Zuse, jego rodziców, siostrę Lieselotte (1908-1953) oraz przyjaciół. Rekonstrukcja Z1 stała się trudnym zadaniem dla twórcy, ponieważ miał już 77 lat. Odtworzenie wszystkich elementów maszyny było bardzo kosztowne. Całkowity koszt odbudowy komputera Z1 wyniósł około 800.000 DM. Przedsiębiorstwo Siemens AG koordynowało konsorcjum pięciu kompanii i pokryło większą część tych kosztów.

Dwóch absolwentów uniwersytetu Stanford - William Hewlett i David Packard zakładają firmę Hewlet-Paccard, z siedzibą w garażu (historycznie zdjęcie po latach) w Palo Alto w Kalifornii w USA (Krzemowa Dolina). Ich pierwszym produktem był dokładny oscylator dźwiękowy, model 200A. Innowacją było użycie żarówki, jako rezystora. To pozwoliło im sprzedawać Model 200A za jedyne $54.40 podczas gdy konkurencja mniej stabilne wersje sprzedawała za 200 USD. Jednym z pierwszych klientów był Walt Disney, który kupił osiem sztuk Modelu 200B, do testów systemu Fantasound (dźwięku stereofonicznego) przy tworzeniu filmu Fantasia.
Uważa się też, że to właśnie HP dała początek Dolinie Krzemowej. W 2002 r. firma połączyła się z Compaq, de facto przejmując go.